“Bir avuç kömür için,

Bir ömür verenlere…

Manisa Soma’da yaşanan talihsiz kaza ve hayatını kaybeden 298 işçi tüm ülkenin, Edirne’den Kars’ kadar her metrekaresinde acı, gözyaşı ve keder yarattı. Ülkemiz tarihimizin en büyük maden kazasında, ekmeğinin peşinde koşarken şehit olan emekçi kardeşlerimize Allah’tan rahmet; geride kalan tüm sevenlerine ise sabırların en büyüğünü diliyoruz. Dualamız da kalbimiz de Soma’da…

Acımızı yaşamak, tüm vakar ve onurumuzla yasımızı tutmak her ne kadar gerekli ve de önemlisi ise aynı acıları tekrar yaşamamak için eksiklik ve ihmalleri görüp bilerek; bir sonraki olası felaketleri önlemek de vazifemiz olmalıdır. Bunun için de ülkemiz madencilik standartlarında ilk göze çarpan eksikliklere bakarak ne kadar geride olduğumuzu görebiliriz.

 

Ülkemizdeki madenlerde, maliyetleri düşürmek ve ton başına daha ucuz kömür elde edebilmek için genç,tecrübesiz ve eğitimsiz işçiler çalıştırılıyor. İşverenler, işçi eğitimi sırasında geçen zamanı ‘vakit kaybı’ olarak görüyorlar.

İşverenler yine ‘yüksek maliyet’ olarak gördükleri için yer altındaki korunaklı alanları gerektiği gibi inşa etmiyor ve acil durumlarda işçiler, can güvenliklerini sağlayabilecekleri alanlara sığınamıyor. Ülkemiz madenciliğindeki en büyük sorun olan maliyet sorunu, malzemeler söz konusu olduğunda da kendini gösteriyor ve işçilerin güvenlik malzemelerinin de gereken donanımda olmaması sonucunu doğuruyor.

Madenciliğin portresine genel olarak bakıldığında, ton başı fiyatları düşürüp daha ‘iyi’ rekabet edebilmek için maliyetler düşürülmekte ve bu ‘strateji’ hiç umulmadık bir anda insanların canlarıyla bedel ödediği bir ‘verimlilik’ olabilmektedir.

Soma’da can veren emekçi kardeşlerimizi bir kez daha rahmetle anıyor ve bu yazıyı şu güzel cümle ile kapatıyoruz: ‘Madenci kardeşler! O kadar çok kazdınız ki en sonunda cennete düştünüz.’